من امشب سخت بیمارم

 و در بیماریم مرگی فرو خفته

 نگاه دیده ام لرزان و بی تاب است

 نمی دانم چرا این دل گرفتست و

 و من بی صدا در غربت یارم چنین بی تاب می گریم

 نمی دانم چرا دستان اندوهم

 کمی سردو کمی پر التهاب

 تن بیمار من می سوزد از درد فراق تو

 چرا امشب چراغ خانهخاموش است

 چرا دستم عرق کرده

   چرا چشمان من گریان و نالان است

 عجب ایام نا مردی

عجب صبری خدا دارد

 من امشب خواه یا ناخواه

 دلم را می سپارم بر سر باد هوای صبح گاهی تا نسیم آن

    زداید غصه های بی شمارم را

 خدایا نالم از درد فراق یار دیرینم

 من امشب نیز می میرم

 من امشب درد را دیدم

 من امشب کوه هایغسه هایم را فرو می ریزم اما

 سحر بر داشت.